| |
|
"Enige jaren terug kreeg ik het vermoeden dat mijn moeder wat vergeetachtig werd", blikt Aart terug. "Ook sprak zij over zaken die niet helemaal de waarheid waren of ze vertelde zelfs complete fantasiebelevenissen. Als oudste van haar twee zoons besloot ik haar te begeleiden met wat simpele zaken in het huishouden en de financiën. Mijn grootste zorg was of zij als diabetespatiënt wel netjes op tijd haar insuline spoot en de overige medicijnen innam. Dit bleek dus niet het geval. Ook bezoeken aan huisarts en pedicure werden de ene keer vergeten en een andere keer zat ze bij de huisarts in de wachtkamer als ze bij de pedicure moest zijn."
Mantelzorg overkomt je
"Dit kon zo niet langer, dus een afspraak bij de huisarts gemaakt. En dan ben je opeens mantelzorger. "Het overkomt je. Plotseling loopt je PC vol met afspraken bij cardioloog, oogarts, pijnbestrijding, geriatrie verpleegkundige GOAC, dementieconsulente, gemeentelijke instanties als de WMO, zorg verlenende instanties waar je nog nooit mee te maken hebt gehad. Gelukkig was ik net met pensioen. Op de cursus 'Pensioen In Zicht' die mijn werkgever aanbood, kreeg ik te horen dat we vooral niet in een gat van vereenzaming moesten vallen. Het gemis aan collega’s moest je aanvullen met bijvoorbeeld activiteiten in het verenigingsleven en het doen van vrijwilligerswerk. In mijn geval vulden vele lieve en begripvolle medewerkers uit de zorg het gat. Mensen met veel ervaring in de soms onbegrijpelijke wegen van de zorg, waarvan ik als gepensioneerde techneut niets afwist en die mij eerlijk gezegd soms ook onlogisch leken."
Lotgenoten
Aart was dan ook blij toen hij een uitnodiging kreeg voor de cursus 'Dementie en Nu'. In tien dagdelen komen hier diverse onderwerpen omtrent dementie aan de orde. De ervaringen en belevenissen van medecursisten zorgden voor morele steun. "Ik prijsde me gelukkig dat ik een van de weinige aanwezigen was die als mantelzorger niet voor een partner hoefde te zorgen. Mijn mantelzorg voor mijn moeder hield met 20 uur per week op. Mijn medecursisten moeten 24 uur per dag klaar staan voor hun partner. Uit deze cursus is ook een lotgenotengroep ontstaan waarin we het wel en wee van thuis bespreken, ervaringen uitwisselen en samen lachen en huilen."
Moeilijke tijd
De dementie van Aarts moeder werd snel ernstiger. Het fijne leven in haar seniorenappartement bleek zelfs met de beste hulp van familie en verpleegkundige en huishoudelijke beroepskrachten niet langer mogelijk. "Gelukkig zag ze dit zelf ook in", vertelt Aart. "Ik hoor de door haar honderden malen gestelde vragen nog steeds in mijn hoofd: “Heb je me al ingeschreven voor het bejaardenhuis? En wanneer kan ik verhuizen?” Ook al wordt het je later verweten dat je haar er nooit in had mogen stoppen…" Een best moeilijke tijd brak aan met nachtelijke telefoontjes. "Dan was er in haar beleving ingebroken en was ze waardevolle spullen kwijt. Dan stap je als mantelzorger maar in de auto en rij je van Brabant naar Sliedrecht. Met enige overredingskracht, op advies van de casemanager, hebben we toen een bezoek gebracht aan de dagbesteding. Moeder zag dit niet zo zitten uit schaamte. Iedereen zou denken dat ze niet goed bij haar hoofd was als ze ‘s morgens met een busje van huis ging en in de middag weer terug keerde. Maar ze bleek het er erg naar haar zin te hebben en ging binnen de kortste keren wel drie dagen per week. Er viel een last van mijn schouders."
Let op jezelf
Helaas is dementie niet te stoppen en uiteindelijk was opname in verpleeghuis Overslydrecht onvermijdelijk. "Mijn eerste gedachte was: “Pffff eindelijk mantelzorger af, rust in de tent.”", zegt Aart. "Maar niets is minder waar. Als eerste contactpersoon verwacht men, begrijpelijk ook, nog de nodige mantelzorgzaken van je. Die ik overigens graag uitvoer." Voor moeder was het verpleeghuis niet altijd leuk. Soms wilde ze terug naar haar huisje. Dat kon natuurlijk niet meer. Er volgden weer nachtelijke telefoontjes. "Niet bevorderlijk voor je nachtrust. Een tijdklok op de telefoon deed de rust weerkeren. Maar het schuldgevoel bleef knagen: had ik dit wel moeten doen? Ja mantelzorger, let op jezelf!"
Voor een blije blik
Nu, na verloop van tijd, worden de bezoekjes aan het verpleeghuis steeds meer een feestje. "Voor mijn moeder, maar ook voor mij als mantelzorger. We maken gezellig een wandeling door de Merwelanden of de polder, shoppen een beetje shoppen in de Kerkbuurt of bij Intratuin. En we genieten samen op z’n Sliedrechts van een baksie koffie met een koeksie derbij. Dat zijn de leuke dingen van de mantelzorg. Gewoon een paar matte holle nietszeggende ogen omtoveren in een blije tevreden blik vol sprankel en twinkels. De mooie spreuken van Alzheimer Nederland luiden niet voor niets 'Wees de reden dat iemand glimlacht vandaag' en 'Niet perfect is ook goed'. En mijn dochter, die bij oma op bezoek ging en niet gelijk herkend werd, troost zich met de woorden: “Ach oma, zolang wij nog precies weten wie jij bent”."
Helaas kreeg moeder laatst een TIA. Een flinke stap achterwaarts, zowel geestelijk als lichamelijk. Het vraagt weer overuren van de mantelzorger. Aart: "Ik ervaar het niet als erg, want je ziet dat ze dankzij de geweldige deskundige hulp en de mantelzorg met grote sprongen vooruitgaat. En daar doe je het allemaal voor. Tot slot geef ik graag antwoord op de vraag van Loesje: 'Wie vraagt er aan de mantelzorger hoe het met hem gaat?' Dat doen de fantastisch beroepskrachten, die besmet zijn met hetzelfde virus als de mantelzorger en helpen waar dat nodig is."
|
|
|
